Berlijner in het openbaar vervoer: “Neem dan je Duitse dog mee op schoot!”

Laatst verpletterde ik bijna een andere chihuahua: omdat zijn baasje hem in de volle tram uit zijn namaak Louis Vuitton-tas liet glippen en tussen ons, menselijke sardientjes, liet kronkelen. En omdat het, in de verpletterende modus en met een gevoel van 60 graden Celsius in de coupé, gewoon moeilijk is om rekening te houden met zo'n – pardon – trillerig, haarloos, pluizig ding. Je bent bezorgd over je eigen overleving in het Berlijnse openbaar vervoer , dat allang niet meer leuk is.

Berlijnse hondenbezitters zijn de nieuwe moeders van Prenzlauer Berg

Voordat de shitstorm en de ingezonden brief weer uit de hand lopen en niet meer zelf nadenken: Nee, ik ben geen hondenhater. Integendeel, honden zijn betere mensen. Ik mag hun baasjes gewoon vaak niet. Omdat ze, net als de moeders van Prenzlauer Berg, hun Hasso, Kalle of Techno lijken te zien als een verlengstuk van hun eigen ego.

Met andere woorden: wat zij mogen doen, mag hij al lang. Dus gigantische windhonden liggen gewoon op het tramperron en worden niet teruggefloten, zelfs niet als er buiten een enorme stormloop dreigt. Laat iedereen – of ze nu een baby hebben of op krukken lopen – maar langs die goddelijke blaffer huppelen of zweven. En wee degene die ook maar een haar krenkt aan die door insecten en luizen geteisterde sul, ouwe man, je krijgt een flinke klap in je gezicht. Als je in deze stad – net als ik – niet alles wilt pikken, kom je allerlei bedreigingen tegen.

Hondjes mogen in bussen en treinen boos naar elkaar blaffen zonder dat een van de baasjes er ook maar een spier van in de ogen kijkt. Muilkorf, draagtas, kaartje voor de hond, zoals de regels van de BVG voorschrijven? Ga naar huis, jij bent de baas. Als iemand bang is voor honden – oude dames, kleine kinderen – dan is dat hun probleem. Onlangs lag er zo'n reusachtig beest midden in het gangpad; mijn stille maar zichtbare verlangen om er langs te komen werd eerst genegeerd en vervolgens gecensureerd met venijnige blikken. Ik dacht: "Ik weet dat je meer van je hond houdt dan van de mensen om je heen, maar mag ik er nog steeds langs?"

Geïrriteerd gesnuif, vervolgens de hond rondduwen, waarna alles weer bij het oude was. Mijn half-cynische, half-nepvriendelijke antwoord: "Nou, neem je Duitse dog dan maar op schoot!" leverde een paar knikjes op van de anderen, maar ook deze nieuwe, schaamteloze, brutale opmerking, die getuigt van het groeiende narcisme (het is duidelijk, geen onzin) in westerse samenlevingen: "Loop dan de volgende keer maar mee, trut!"

Oef, ik moest gaan zitten, ook al was er geen plek meer.